Res, Talib Kweli en Graph Nobel trekken als supertrio met de naam Idle Warship de verschillende podia langs om, zoals Nobel de vanzelfsprekendheid beschrijft, “… te doen wat we leuk vinden!” Hun eerste wapenfeit Party Robot drijft ergens tussen hiphop, pop en rock en in tegenstelling tot acts die elke mogelijke moodswing op één schijfje proppen, brengt het drietal een mix zonder nasmaak.

“Ik ben Res; ik zing… en ik rap,” vertelt ze terwijl haar ogen glinsteren alsof ze verwacht dat het gegrinnik van Graph of Talib dit laatste zal ontkennen. “Maar niet heel veel,” voegt ze er verlegen lachend aan toe. “Dat is nog nieuw voor me en ik zing vooral. Oh, en ik kies ook af en toe wat beats uit,” voegt ze er vluchtig aan toe. De zangeres uit Philadelphia wordt door Kweli ook wel de muse van de groep genoemd en met een stem die zelfs de meest simpele microfoon bestaansrecht geeft, maakt ze dit meer dan waar. Sinds Train of Thought levert ze op al zijn albums een gastbijdrage; de intro van hun nummer Too Late is tijdens de show in het Rotterdamse WATT haar cue. Vanaf haar eerste stappen op het podium tot het moment dat ze voor het laatst over haar schouder kijkt en naar het publiek lacht, wordt duidelijk dat Talib niet de enige publiekstrekker op het podium is.

Wanneer de Canadese Graph Nobel de mic grijpt, is het trio compleet. Het one woman-orkest van Res is lastig te overstemmen maar tijdens het aanstekelijke Bedroom Lite laat Nobel horen vocaal een vliegende keep te zijn. “Ik schrijf teksten, zing, rap, freestyle en speel verschillende instrumenten. M’n EP, Something To Die For is uit en ik begin binnenkort met m’n eigen shows,” vertelt de bescheiden dame die klein genoeg is om zelfs op het podium nauwelijks boven het publiek uit te steken. Nobel, die zichzelf de baby van de groep noemt, is sinds mei 2008 deel van het trio maar deelt met beide een langere geschiedenis. Ze schreef nummers voor Res en speelt drum en gitaar in hun band Fleetwood Black. “Kweli ken ik nog uit de tijd dat ik met haar een appartement deelde in Los Angeles en hij daar kind aan huis was. We kennen elkaar ongeveer tien jaar.”

“En ik geniet gewoon van de omgeving,” vervolgt de zelfbenoemde Tweet-koning die half verscholen achter de twee dames stiekem nog een update op het net probeert te plaatsen. “Hij entertaint ons altijd,” glimlacht Res. “Hij houdt soms kerkbijeenkomsten bij hem thuis, hij Twitt veel, soms rapt hij….” “Jullie kijken me echt aan van ‘Ooeeh, hoe durft hij nu te Twitteren?!’” onderbreekt hij lachend haar verhaal. “We hebben nu de kans om uit te leggen wat we doen!” probeert Graph hem subtiel uit te leggen. “Ik weet het…” antwoordt hij terwijl hij quasi-schuldbewust z’n hoofd laat hangen terwijl z’n duim heel subtiel toch nog richting één van de toetsen op z’n telefoon gaat.  Het digitale dagboek verdwijnt in z’n zak; zijn jongensachtige glimlach verraadt dat de laatst ingedrukte toets niet de off-knop was.

Nadat de Rotterdamse Pan Africans er met een rood/zwart/groene vlag en wimpel in geslaagd zijn om het publiek op te warmen, betreedt Kweli het podium om met het nummer Hostile Gospel het begin van een rotsharde show neer te zetten. Het publiek, waarvan een aantal bezoekers zich van tevoren hardop afvraagt of het ‘allemaal niet te pop wordt’, komt er tijdens het optreden achter dat de Idle Warship-shows geen bedreiging zijn voor de live uitvoeringen van klassiekers van de BK MC of nummers van Res’ debuut-cd How I Do. “We blijven dat juist doen omdat we vinden dat de show doper is als we elkaar ook individueel blijven highlighten zodat mensen niet alleen zien waar we nu zijn maar ook waar we vandaan komen,” vertelt Res.

Tijdens het optreden komen verschillende beats en soms zelfs coupletten van andere artiesten voorbij maar nooit zonder dat er een eigen draai aan wordt gegeven. Ze nemen het, rekken het uit en kijken gaandeweg wel waar ze de extra stukjes kwijt kunnen. De groep is voor het drietal een manier om een andere weg in te slaan zonder dat ze, zoals ze beschrijft, hierop afgerekend worden. “Je wilt jezelf niet blijven herhalen. We houden van verschillende soorten muziek en met Idle Warship hebben we de kans om dit te mengen. Op één album kunnen we nu pop muziek, electronica en jaren ’80 muziek mixen zonder dat we puur en alleen beoordeeld op de link tussen de muziek en ons leven of een bepaalde emotie die we beschrijven en ons leven. Het is een soort vrijbriefje,”vertelt ze over de plaat met daarop gastbijdragen van onder andere mc chris en Chester French. Er heeft zich helaas nog geen platenmaatschappij aan de groep gewaagd; nummers als Black Snake Moan en Steady hebben ze bij wijze van Myspace-release al uitgebracht en behoren tot de meezingmomenten van het concert. “De meeste artiesten zijn breder getalenteerd dan je vaak te zien krijgt en we willen mensen laten weten dat er meer mogelijk is. Je hoeft niet altijd te blijven doen wat je doet alleen omdat mensen dat verwachten als ze je zien,” vult Graph Nobel haar aan. Vanuit deze gedachtegang is de naam Idle Warship, wat refereert aan een oorlogsschip dat lekker voor de kust dobbert in plaats van te doen waarvoor het bestemd is.

“ ‘How I do’,” vertelt Res over haar debuutalbum “was qua genre alternatiever: het had meer rock-achtige nummers. Het ging over liefde en dan specifiek over één soort liefde. Party Robot gaat meer over het hebben van plezier, het is een andere kant van wie ik ben als artiest. Ik ben geen onbekende van de coffeeshops en ik houd van feesten. Ik chill graag in clubs maar ik zit ook net zo lief thuis op de bank met die ene speciale persoon. Met dit album heb ik de kant om een vrijere, minder serieuze kant van mezelf te laten zien. Het is allemaal meer op een freestyle-tip.” Tijdens de St. Elsewhere-tour van Gnarls Barkley maakte ze een andere kant van het tourneeleven mee. “Toen we in Europa waren hebben we elke avond de clubs opgezocht. Dat was de eerste keer dat ik op tournee was en dat ik het niet zo serieus hoefde te nemen: als achtergrondzangeres had ik minder verantwoordelijkheid dus er werd harder gefeest. De clubs, de feesten, het uitgaan…,” haar brede grijns verklapt dat het een tijd was waarin er goed geleefd werd. “Het was iets wat ik met mijn eigen werk nog niet gedaan had. Ik ging vanaf toen meer richting de uptempo nummers en tracks waarmee ik op een andere manier dan ik gewend was de tent kon rocken. Die tijd ben ik me ook meer met rap bezig gaan houden. Het is nog steeds niet m’n sterkste punt maar het is leuk om te doen en,” vertelt ze knikkend richting haar groepsgenoten, “ik heb de kans om het in gezelschap van de besten uit te proberen.”

“We nemen onze solocarrières heel serieus en we hebben alledrie een sterke reputatie opgebouwd. Ik sta bekend als een songwriter die tekstueel niet bang is om anders te zijn. Volgens mij werkt Talib daarom graag met ons,” vertelt Graph terwijl ze met haar vingers verbindingsstreepjes tussen haar en haar buurvrouw trekt. Kweli knikt instemmend. “We brengen een ander geluid in urban muziek en dat is iets wat we als collectief doen dus…yeah… shit!” zegt ze terwijl ze beseft dat ze gaandeweg haar punt is verloren. “Ik geniet vooral van de uitdaging,” redt Kweli haar. “Het is goed om nummers te hebben die mensen graag live willen horen. Ik kan een show doen met alleen nummers van één CD. Ik kan optreden met alleen nummers van Reflection Eternal of Quality en het publiek, met uitzondering van degene die tracks van beide cd’s net zo goed vinden, zal de zaal tevreden verlaten. Als artiest, en vooral als rapper, is dat heel eenzijdig. Bij de eerste tonen van een nummer is het publiek soms al helemaal hype. Dope hoor, maar ik wil mezelf bewijzen en het publiek uit blijven dagen.”

“Met Party Robot vieren we onze onder andere onze vriendschap” vervolgt ze. “We staan allemaal ergens voor. Res en ik zijn erg uitgesproken over de sociale posities van zwarte vrouwen; zij staat er bijvoorbeeld om bekend dat ze zich inzet voor het doorbreken van onze barrières. Talib is een politiek bewuste artiest…” “Free the San Francisco 8!” roept Kweli over de in 2007 gearresteerde ex-Black Panthers om dit te onderstrepen. “Maar,” vervolgt Nobel rustig, “we maken ook gewoon plezier en dat willen we tijdens onze shows graag laten zien. We houden van feesten en we bedenken graag gekke verhalen.”

“Het album is eigenlijk het verhaal van een jonge vrouw uit een klein plaatsje die graag wilt bekend worden als rapper, actrice of zangeres. Het gaat over de verschillende dingen die zij meemaakt. Sommige van die dingen hebben we zelf meegemaakt; andere verhalen komen weer van vrienden of soms zelfs van vreemden.” “Hey, stranger!” grapt Kweli terwijl Res geduldig wacht totdat ze haar verhaal kan vervolgen. “Het is gewoon leuk om over andermans ervaringen te schrijven. How I Do en Black Girls Rock,” vertelt ze over haar albums, “waren persoonlijker maar het is ook relaxed om op een andere manier een persoonlijk verhaal te vertellen. Het is lekker om een break van het serieus zijn te nemen. En,” concludeert ze terwijl ze zo serieus mogelijk probeert te kijken, “we zijn ook echt leuk!”