We verliezen veel slaap aan de droom dat we slechts enkele ‘strategische’ stappen verwijderd zijn van een blackface- en politiegeweldvrij NL, dat we het ons nu kunnen veroorloven om in kleine(re) getale aanwezig te zijn. Sinds vorige week lees en hoor ik veel ideeën in de trant van: “Laten we geen van allen naar de intocht gaan zodat de politie tijd, personeel en geld verspilt. Ze zijn er immers niet om de racisten te arresteren!” of “Door massaal niet te gaan, tonen we NL dat ook wij de situatie met de extra veiligheidsmaatregelen vervelend vinden en als de racisten de noodverordeningen dan wel aan hun nazi-laarzen lappen dan ziet iedereen dat niet wij maar juist zij het probleem zijn!” Het is me compleet onduidelijk waarom een aantal van ons denkt dat we reeds de positie van Playful Trickster hebben verworven of dat we in een soort verkiezingsfase zitten waarin naast inhoud zowel charme als gezelligheid in de strijd gegooid moeten worden om de harten van ‘de zwevende kiezer’ te winnen. Belangrijker dan de analyses van deze illusies vind ik de vraag die me nu wakker houdt: Hoe desastreus is de oproep om niet te gaan voor de veiligheid van de mensen die wel gaan.

“Ja, maar als we nou allemaaaal…” Spaar me. Er is geen enkel realistisch scenario te bedenken waarin we geen van allen naar een intocht gaan en laat me meteen van de gelegenheid gebruik maken om een massive salute te geven aan de mensen die de afgelopen intochten deel uitmaakten van de anti-zp-demonstraties op locatie. Waarmee ik niet wil zeggen dat fysiek aanwezig zijn tijdens deze protesten de enige vorm van verzet is maar waarbij ik absoluut wél zeg dat de oproep om thuis te blijven insinueert dat deze manier van demonstreren ten koste gaat van de vooruitgang.  Het verzet tijdens de intochten is vandaag de dag één van de belangrijkste jaarlijkse “meetmomenten” van racisme in Nederland. Een aantal van ons zal, gelukkig, blijven gaan. Aan de oproep om geen van allen meer te gaan zal, wederom gelukkig, niet door een ieder van ons gehoor worden gegeven wat betekent dat er nooit nul maar misschien wel minder personen zullen staan. Zij die hun fysieke en/of mentale gezondheid inzetten voor ons collectieve welzijn verdienen meer dan de oproep om niet naast ze te staan.

Zijn er sinds de arrestaties in Gouda burgemeesters geweest die zeiden: “Laten we, terwijl we grip proberen te krijgen op etnisch profileren en andere vormen van racisme binnen onze politietroepen, in onze gemeente de anti-zp demonstranten eens niet op laten wachten door een roedel agressieve agenten.” Waren er momenten waarop we dachten: “Nou nou, ‘extreem’-rechts laat het deze keer wel afweten. Slechts drie demonstranten. Volgende keer hebben we genoeg aan een halve bus…” Zijn er politici, bijvoorbeeld één van die puin-PvdA’ers die we te pas en te onpas uitnodigen om bij onze evenementen aanwezig te zijn of zelfs te spreken, die Kamervragen stellen over de wijze waarop agenten de anti-zp demonstraties de kop in proberen te drukken/slaan/schoppen? Zijn er partijen die dreigen het kabinet te laten imploderen indien onze veiligheid onderhevig blijft aan het institutioneel en genormaliseerd racisme waardoor het bedreigd wordt? Nee, nee, nee en neen.
We hebben de afgelopen maanden te vaak gezien wat politieagenten zich (denken te kunnen) veroorloven wanneer ze het gevoel hebben dat niemand kijkt . Minder demonstranten, minder smartphones en andere camera’s, minder “ogen”, minder getuigen. Of denken we dat we geloofd worden wanneer we, zonder dat het bewijs ervan viral zou gaan op social media, spreken over politiegeweld? Dat er puur op basis van onze blauwe plekken en traumatische herinneringen een onderzoek naar geïnstitutionaliseerd terrorisme wordt uitgevoerd?

Wie in een gevaarlijke situatie zelf niet graag outnumbered zou willen zijn, hoeft niemand op te roepen om een ander niet te joinen. To be continued.