(Speech die ik op 26 juni tijdens de Keti Koti tafra in het Bijlmer Parktheater gaf)

Wij die met zusters als Stacey Esajas en Marian Markelo onze voorouders danken
en leven blijven blazen in dat waar zij voor gestorven zijn
Wij die weten dat het bittere reinigt en
geen genoegen nemen met zoethoudertjes omdat we weten hoe duur de suiker is
Wij die vechten voor beter en vooral eerlijk onderwijs
en keer op keer wraken wanneer de conducteur van tram 9 omroept dat de volgende halte
Plantage Middenlaan is.

Wij kinderen van Sophie Redmond,
Joceline Clemencia,
Dobru,
Clark Accord,
Ellin Robles,
Anton de Kom,
Segundo “Boy” Ecury,
Waldo Heilbron,
Légène Zeefuik,
Fred Derby.

Wij die werden nagestaard
en terugkeken
werden bespuugd
maar terugbeten
Wij die Kerwin Duinmeijer nooit zullen vergeten
het niet altijd even goed documenteerden of archiveerden maar
altijd, altijd, altijd hebben gedemonstreerd en gestreden

Wij die buttons met 1873 dragen omdat officiële data mooi en waar zijn
maar we beter weten

Wij die ons op 18 januari 1919 verenigden en het Hugo Olijfveldhuis betraden
wiens centra Flamboyant waren
die in Zami een nieuwe spelling van onze naam vonden
die geen tijden hadden om door anderen gedefinieerd te worden en onszelf
ZMV noemden
Wij en ons Zwart Beraad
onze OCAN
BLAAC bookstore
Soapbox
onze dialoogtafels
onze ASAH
Imagine IC
ons New Urban Café

Wij die tentoongesteld werden maar nu onze Black Heritage Tour naar het Rijksmuseum brengen
Wij die het Tropenmuseum en het museum van Volkenkunde zullen dekoloniseren

Wij die exposeren
die onze Rebelse Trots op in Dakar geborduurde doeken vereeuwigen
met de tentoonstelling Agnosia onszelf bestuderen
die onze eigen, door onszelf geschreven verhalen publiceren
onszelf met Da Bounce, Urban Myth, Untold in theaters zetten
Wij die theaters runnen
Wij die theaters runnen wiens sterren Kraters slaan
Wij die in Black Harmony onze zielen horen

Wij die regisseren
Al generaties lang het NOS journaal presenteren
Wij die er geen geloof in hebben dat de mainstream media zichzelf dekoloniseert en dus
onze eigen talkshows financieren
Wij die ons in De Wereld Draait Door geen “zwartjes” laten noemen
Wij die rotzooiprogramma’s als De Wereld Draait Door, Pauw en Jinek überhaupt niet zouden moeten kijken
Wij die trots zijn op Humberto en het zo jammer vinden dat zijn show zijn naam niet draagt.

Wij, met onze voetballers die Kabels zijn
met onze voetballers die na een wedstrijd van Jong Oranje met de Surinaamse vlag op hun schouders over het veld rennen
en slechts één selfie nodig hebben om het Nederlands racisme te vangen
Wij die, wanneer ze ons op de bank laten zitten, de leeuw op een poes laten lijken

Wij die onszelf er niet vaak genoeg aan kunnen herinneren dat ons verzet niet in Gouda begon
Wij die reeds in 1987 in Sesamstraat over zwarte Piet zeiden:
“Nee, Pino… het is helemaal niet leuk. Ik heet Gerda, ook als het Sinterklaasfeest is.”

Wij kleinkinderen van Tula en Alida
Met het hart op de tong
de overleving in onze spraak
en de afkeur in onze tjoeries

Wij die luid lachen maar geen grappen maken

Wij die altijd zullen rouwen om de Decembermoorden,
Moiwana,
Trinta di Mei,
de vliegrampen
Wij wiens tranen zouter zijn dan die van Den Uyl

Wij die soms vergeten dat Keti Koti niet alleen een Surinaamse viering is
Wij die de fysieke ketenen hebben gebroken maar ons soms nog laten vangen door
tradities
gedachten
gewoontes
schoonheidsidealen
smoesjes
subsidies

Wij die nu met elkaar in gesprek zullen gaan over onze helden en herinneringen
Wij die ter afsluiting van deze speech om ons heen kijken naar dit prachtige gezelschap
aan deze geweldige Keti Koti Tafra

Wij die het glas heffen en toasten
Op ons
Op ons!